EPITAFIUM

EPITAFIUM

Zycie Wiesi pojawiło się w bólach po wojnie

Kiedy Świat był okrutny i ponury

Ona krzycząc oznajmiła Światu spokojnie

Jestem wśród Was pokonałam wszelkie mury

A teraz jestem i pragnę z Wami żyć

W szczęściu i pokorze przez życie iść

Budować przyszłość i radosną z Wami być

Aby z nadzieją i wiarą w dalsze życie pójść

Przez życie płynie, pokonując wszystkie tamy

Nurtem żwawym Liceum i Studia Wyższe zalicza

Ustala dla Siebie przyszłe życiowe ramy

Matematyka, która jest Jej pasją, życie rozlicza

Podejmuje ważne decyzje, rodzinę zakłada

Szczęśliwa z poczuciem godności, życie nowe tworzy

Na Świat przychodzą dwaj synowie, tak się składa

Z radością Ich przytuli, matczyną troską obłoży

Cieszy się rodziną, posiadaniem synów

Całą miłość matki na nich przekazała

W Swoim życiu niezdolna do innych czynów

Bo tak głęboko swoich synów pokochała

Życie nie jest radością, przychodzą różne zdarzenia

Ma przykrość wielką, mąż Jej wcześnie umiera

Pozostaje samotna, ma różne kojarzenia

Samotność, bezsilność bardzo Jej doskwiera

Miała nadzieję, w istnieniu swoim żyć

Zapada w ciężkie choroby nieuleczalne

Choć chciała na tym Świecie dalej z nami być

Ale zakończenie Jej życia stało się niedopuszczalne

Nie wiedziała, że odejdzie tak szybko tego lata

Sama tego czasu określić nie może

Tylko Ty nasz Największy Panie Boże

Wiesz kiedy przychodzi na Nas koniec Świata

BRAT